Pawilon był pierwotnie przeznaczony jako miejsce modlitwy i kontemplacji opata. Został umiejscowiony na źródle wody, bogatej w związki siarczanu. Jej zdrowotnych właściwości cystersi byli świadomi. Pawilon został ufundowany przez opata Innocentego Fritscha w połowie 1732 r., ponieważ powstał jak efekt bezczynności malarzy, którzy mieli tworzyć polichromie na sklepieniu kościoła mariackiego. Opóźnienia wynikały z zastosowanej zaprawy dolomitowej. Autorstwo dekoracji malarskiej przypisuje się J. Neunhertzowi. Skrupulatna poprawność anatomiczna postaci i inspiracje tenebryzmem Brandla sugerują współudział Jana Franciszka Hoffmanna w tworzeniu polichromii w Betlejem, czy nawet autorstwo większości obrazów.Kształt pawilonu został w sposób szczególny przemyślany. Oktagonalna budowla przypomina starotestamentowe namioty oraz subtelnie nawiązuje do średniowiecznych baptysteriów. Wewnątrz znajdują się 24 obrazy rozmieszczone horyzontalnie w trzech rzędach po 8 pól. Cystersi doskonale wykorzystali symboliczne znaczenie liczb. Suma obrazów–24–to dwukrotność liczby 12 uważanej za arcydoskonałą, a liczba obrazów 8 w każdym rzędzie, w kontekście tematyki wodnej jest nawiązaniem do 8 osób, które uratowało się w arce Noego (por. Rdz 7, 13).
