Miejsce, w którym powstało Betlejem, pierwotnie było dużą polaną, na której wypasano bydło i był staw z rybami. Opat Bernard Rosa zauważywszy motyw pasterski, postanowił zagospodarować ten urokliwy zakątek. Początek założeniu dała kaplica betlejemska, którą wzniesiono w latach 1674–78, według projektu Marcina Schupperta. Jest budowlą na rzucie prostokąta, zakończonego apsydą. Kościółek nakryto dwuspadowym dachem z sygnaturką, a od zachodu fasadę zwieńczono attyką. Układ wnętrza jest skomplikowany, czego przyczyną jest jak najwierniejsza próba oddania specyfiki i kształtu groty, w której narodził się Zbawiciel. Wnętrze ozdobionego sztukateriami, wykonanymi przez Macieja Mayera w 1675 r. Dawniej w kaplicy była szopka autorstwa Jerzego Schröttera i niewielki obraz Willmanna z 1677. W ołtarzu głównym wisiało płótno M. Leistritza przedstawiające Św. Rodzinę. Dnia 20 stycznia 1676 r. poświęcono 3 dzwony do kaplicy – Jan Chrzciciel, Elżbieta i Zachariasz. Na poświęcenie kaplicy w 1678 r. opat Rosa wydał śpiewnik pt. Róża z Jerycha [Liebliche Rose von Jerycho]. Za czasów opata Benedykta II Seidela zastąpiono drewniany strop murowanym o typie kolebkowo–beczkowym. Po sekularyzacji kaplica służyła jako magazyn. Z powodu zawalenia się drewnianego Ogrójca, przeniesiono tą stację w 1927 r. właśnie do kaplicy betlejemskiej.
